between us: the newlyweds

Installation, 2018

by Kim Snauwaert & Anyuta Wiazemsky Snauwaert

production Plan B in Bekegem

perstekst (NL):

Anyuta Wiazemsky (°1989, RU) en Kim Snauwaert (°1986, B) leerden elkaar kennen tijdens hun opleiding Autonome Vormgeving aan KASK Gent. Tot op de dag van vandaag delen ze het project Tussen Ons, wat naast een huwelijk ook een transdisciplinair artistiek traject is. Beide kunstenaars creëren doelbewust ‘genoeg’ liefde om te voorkomen dat een van hen het land wordt uitgewezen. Dit werk bestaat grotendeels uit de poging elkaar graag genoeg te zien en is hiermee een evenwichtsoefening tussen realiteit en fictie.

Alle registraties gieten ze in publicaties, performatieve acts, video’s en tentoonstellingen. Zo was hun verloving te zien in Croxaphox (Gent), bogen ze zich tijdens HOOGTIJ/laagtij (Gouvernement, Gent) over de huwelijksdocumenten, vieren ze op 3 augustus hun huwelijksfeest op Theater Aan Zee (Oostende) en en staat de fictiedocu over hun huwelijksreis gepland bij Kunstencentrum BUDA (Kortrijk).

In Bekegem lichtten ze alvast een tipje van de sluier op van hun bestaan als pasgehuwden en maakten zo een beeldende stand van zaken op.

interview (NL):

Door Vincent Focquet

In Tussen Ons trouwen Kim Snauwaert (°1986) en Anyuta Wiazemsky (°1989) met elkaar. In kunstencentra en op festivals tonen ze de verschillende fasen van hun relatie. Zo zetten ze alle maatschappelijke ideeën over trouwen, graag zien en samenleven op losse schroeven. Een gesprek met de pasgetrouwde Anyuta over liefde en het ontstaan van een bruiloft als kunstproject.

VINCENT FOCQUET: Hoe begon 'Tussen Ons' in 2016 en kan het ooit stoppen?

ANYUTA WIAZEMSKY: Het begon uit nood. België is voor mij een thuis geworden maar ik heb wettelijk geen recht om hier te blijven, noch een realistische mogelijkheid om dit recht te verkrijgen. Mijn verblijf in België is beperkt tot de duur van mijn studies. Als ik afstudeer moet ik het land verlaten. Asiel kon ik moeilijk aanvragen. Omdat er in Rusland geen rechtstreeks gevaar voor mijn leven of gezondheid was, en omdat in de praktijk aanvragen van mensen met de Russische nationaliteit heel vaak geweigerd worden. Werken zou ook een optie kunnen zijn, maar voor mensen van buiten de EU zijn er veel barrières. Zo mag je als werknemer zelf geen werkvisum aanvragen en is er een looncriterium voor hooggeschoolde werknemers. De werkgever moet zijn hooggeschoolde werknemer ten minste €40.972,00 per jaar betalen. Dat maakt het voor mij onmogelijk. In de culturele sector bestaan dergelijke lonen niet, laat staan aan het begin van een carrière. Ik maakte in 2016 de performance Why did I move to Belgium over de beweegredenen om naar een ander land te verhuizen. Toen heeft Kim gezegd: “Komaan, als het zo moeilijk is, wil ik met jou trouwen.”

Het was zeer lief van haar. Ik ben er niet verder op ingegaan.

Datzelfde jaar kreeg ik van een advocaat te horen dat er geen enkele optie over was. Toen heb ik iets heel droevig op Facebook gezet en meteen kreeg ik een berichtje van Kim. “Ik heb toch gezegd dat ik met je wil trouwen als het anders niet gaat?” Daar ben ik toen wel op ingegaan. Toen hebben we een keuze moeten maken: ofwel spelen we het veilig, ofwel maken we er een project van. De keuze lag bij mij, want het project met bijhorende publiciteit zou mijn situatie nog onzekerder maken. Tegelijkertijd was dit project voor mij het sterkste argument om in dit huwelijk te treden. Ik vind het niet interessant om toneel van mijn leven te maken en ik kan er evenmin mee om dat iemand zoiets voor mij doet, en ik niets gelijkwaardigs terug kan geven. Doordat we dit project samen doen, wordt het een gemeenschappelijke onderneming waarbinnen we gelijk zijn.

“Doordat we dit project samen doen, wordt het samen doen, wordt het onderneming waarbinnen we gelijk zijn.”

De definitie van een huwelijk zegt dat het gericht is op het oprichten of in stand houden van een duurzame levensgemeenschap. Per definitie kunnen we dus niet scheiden en dat zijn we ook niet van plan. Of het artistieke traject vroeger kan stoppen weet ik niet. Het is een levend, organisch gegeven dat mee evolueert met onze eigen ontwikkeling. Voorlopig hebben we artistieke plannen voor de komende paar jaar, maar er komen nog regelmatig nieuwe ideeën bij. Twee jaar geleden hadden we niet kunnen zeggen wat het anno 2018 zou zijn.

Jullie gezamenlijk werk lijkt te spelen met de grens tussen realiteit en fictie. Bestaat er een scheidingslijn tussen echt en onecht en waar kunnen we die in 'Tussen Ons' zien?
Er is niets onecht in ons werk en in ons leven. Ik vind het woord ‘fictie’ tegenwoordig niet meer passen bij dit werk. Wel kun je misschien spreken over het contrast tussen het dagelijkse leven en artistieke invulling. Alles wat we doen is echt en niet in scène gezet, ook het trouwfeest was een echt trouwfeest. Wat er ongewoon aan was, is dat het plaatsvond in het kader van een theaterfestival, dat er gasten waren die tickets gekocht hadden en dat er een aantal gastkunstenaars aanwezig waren. Dat zijn enkele formele aspecten die op zich nog niet betekenen dat er iets geënsceneerd was.

Hoe staat liefde in je woordenboek gedefinieerd?
Voor mij is de liefde een rationeel gevoel dat zich ontplooit in appreciatie en bewondering, in het accepteren van de dingen zoals ze zijn zonder de intentie te hebben om ze naar eigen smaak te veranderen of ze te bezitten. Liefde is volgens mij niet los te koppelen van respect voor elkaars visie en vrijheid en van het (on)bewuste verlangen naar zorgen en verzorgd worden.

minidocumentaire: https://vimeo.com/291890173