verBELGingsfeest: A Threshold of Belonging

On April 1, 2022, after ten years of living in Belgium, I was finally able to write this sentence: “I declare my intention to become a Belgian citizen and will adhere to the Constitution, the laws of the Belgian people, and the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms.” This was the first (and the only) moment in my entire process of becoming Belgian that felt somewhat ceremonial.

Sitting in the administrative center of Gent Zuid, I submitted my application for Belgian citizenship. The procedure was simple but oddly detached: I had to wait six months for a letter. If I received a registered letter, it was bad news. If I got a regular letter, it was good news. And if no letter came at all, that was good news too. In the meantime, I was visited by a local police officer. Expecting an interrogation, I studied the national anthem in three languages, but he only confirmed my address and didn’t ask a thing about the anthem.

By October, I hadn’t received any letters. I called the administrative center and was told that... I had become Belgian! I was thrilled. Yet a few weeks later, unsure if there was more to the process, I called again, only to be told they couldn't find any record of me becoming Belgian. So, I wasn’t Belgian after all. Weeks later, I finally reached someone who assured me everything was in order, and I just needed to wait for a letter. Sure enough, a letter came, asking me to submit a passport photo for my ID. After several more weeks, I picked up my Belgian ID card — without any ceremony, recognition, or congratulations.

No one welcomed me, no one acknowledged the challenging steps I’d taken or the emotional journey I’d — and of course the people who have supported me — been through. It seemed as if all those things were rendered invisible. As anthropology shows, rites of passage are created by humans to mark key life transitions like birth, marriage, or death. Acquiring a new nationality is one of the most significant steps an adult can take, whether it's born out of desire or careful deliberation. Yet the absence of a ceremony leaves you in a liminal phase — you are here, but no one has welcomed you. It’s like a marriage where only one partner says “yes.”

As an artist, I see it as my mission to create a new ritual: a ceremony to welcome new Belgians, which in 2022 alone amounted to 47,000 people. A welcoming ceremony would offer the perfect opportunity to acknowledge that despite our differences, we all share something vital: our future.

My research revealed that such ceremonies exist in almost every part of the world: the U.S., the U.K., Ireland, Australia, Russia, Switzerland, and even in our neighboring countries—the Netherlands, France, and Germany. In many other countries, these moments are solely focused on the new citizens. But I want to involve the ‘Old Belgians’ in the process and allow this ceremony to dissolve the distinction between the ‘old’ and ‘new’ Belgians, between ‘us’ and ‘them’. From the moment of the ceremony onward, we are all together as a collective.

Residencies:

KAAP, Brugge (2023), BUDA, Kortrijk (2023), workspacebrussels, Brussels (2024), De Grote Post, Ostend (2024), CAMPO, Ghent (2025), Piri Piri, Ryad (MA, 2025), BAMP, Brussels (2025), RADAR, Mechelen (2025)

Presentations:

Avant-premiere: Ostend, 2025 (KAAP & De Grote Post), season 2025-26: Brussels, Kortrijk, Mechelen, Ghent, …

Collaborations:

coaches Katya Ev, Steven Jolly, and Liesbet De Cock; experts Chokri Ben Chikha, Sandra Raes, Lou Mechraoui, Sophie Vanonckelen, and Mirra Markhaeva; external eye Kim Snauwaert

Op 1 april 2022, na tien jaar in België te hebben gewoond, kon ik eindelijk deze zin schrijven: "Ik verklaar Belg te willen worden en de Grondwet, de wetten van het Belgische volk en het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden te zullen naleven." Dit was het eerste (en het enige) moment in mijn hele proces om Belg te worden dat enigszins ceremonieel aanvoelde.

Zittend in het administratief centrum van Gent Zuid diende ik mijn aanvraag voor het Belgische staatsburgerschap in. De procedure was eenvoudig maar vreemd onthecht: ik moest zes maanden wachten op een brief. Als ik een aangetekende brief kreeg, was dat slecht nieuws. Als ik een gewone brief kreeg, was dat goed nieuws. En als er helemaal geen brief kwam, was dat ook goed nieuws. Ondertussen werd ik bezocht door een lokale politieagent. Verwachtend een ondervraging, had ik het volkslied in drie talen gestudeerd, maar hij kwam alleen mijn adres bevestigen en vroeg niets over het volkslied.

In oktober had ik nog steeds geen brieven ontvangen. Ik belde het administratief centrum en kreeg te horen dat... ik Belg was geworden! Ik was opgetogen. Maar een paar weken later, niet zeker of er nog meer bij het proces hoorde, belde ik opnieuw, alleen om te horen dat ze geen enkel bewijs konden vinden dat ik Belg was geworden. Dus, ik was toch geen Belg. Weken later kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn die me verzekerde dat alles in orde was en dat ik gewoon moest wachten op een brief. En inderdaad, er kwam een brief waarin werd gevraagd om een pasfoto in te dienen voor mijn identiteitskaart. Na nog enkele weken haalde ik mijn Belgische identiteitskaart op — zonder ceremonie, erkenning of felicitaties.

Niemand verwelkomde me, niemand erkende de moeilijke stappen die ik had genomen of de emotionele reis die ik — en natuurlijk de mensen die me hadden gesteund — hadden doorgemaakt. Het leek alsof al die dingen onzichtbaar werden gemaakt. Zoals de antropologie ons leert, creëren mensen overgangsrituelen om belangrijke levensovergangen zoals geboorte, huwelijk of dood te markeren. Het verwerven van een nieuwe nationaliteit is een van de meest ingrijpende stappen die een volwassene kan zetten, of het nu uit verlangen of uit weloverwogen overweging is geboren. Toch laat het ontbreken van een ceremonie je in een liminale fase — je bent hier, maar niemand heeft je verwelkomd. Het is alsof je in een huwelijk zit waar slechts één partner “ja” zegt.

Als kunstenaar zie ik het als mijn missie om een nieuw ritueel te creëren: een ceremonie om nieuwe Belgen te verwelkomen, wat in 2022 alleen al 47.000 mensen betrof. Een welkomstceremonie zou het perfecte moment zijn om te erkennen dat, ondanks onze verschillen, we allemaal iets essentieels delen: onze toekomst.

Uit mijn onderzoek bleek dat dergelijke ceremonies in bijna elk deel van de wereld bestaan: de VS, het VK, Ierland, Australië, Rusland, Zwitserland, en zelfs in onze buurlanden—Nederland, Frankrijk, en Duitsland. In veel andere landen zijn deze momenten uitsluitend gericht op de nieuwe burgers. Maar ik wil de ‘Oude Belgen’ bij het proces betrekken en deze ceremonie laten bijdragen aan het opheffen van de scheidslijn tussen de ‘oude’ en ‘nieuwe’ Belgen, tussen ‘ons’ en ‘hen’. Vanaf het moment van de ceremonie zijn we samen als collectief.

Residenties:

KAAP, Brugge (2023), BUDA, Kortrijk (2023), workspacebrussels, Brussels (2024), De Grote Post, Oostende (2024), CAMPO, Gent (2025), Piri Piri, Ryad (MA, 2025), BAMP, Brussel (2025), RADAR, Mechelen (2025)

Presentaties:

Avant-première: Oostende, 2025 (KAAP & De Grote Post), seizoen 2025-26: Brussel, Kortrijk, Mechelen, Gent, …

Samenwerkingen:

coaches Katya Ev, Steven Jolly, and Liesbet De Cock; experten Chokri Ben Chikha, Sandra Raes, Lou Mechraoui, Sophie Vanonckelen, and Mirra Markhaeva; external eye Kim Snauwaert